OSSE SCHAAKVERENIGING - OSV

• Team 1
• Team 2
• Team 3
• Team 4

• Ronde 1
• Ronde 2
• Ronde 3
• Ronde 4
• Ronde 5
• Ronde 6
• Ronde 7

Verslag OSV 3 - WLC 4

Voor de vierde keer in vier ronden kwam het zaterdag aan op de laatste partij bij OSV 3. Nu was het Ton die tegen vijven nog als laatste bezig was en probeerde er tenminste nog één matchpunt voor ons uit te slepen.

Maar laten we bij het begin beginnen: eindelijk traden we eens aan in ons eigen speellokaal en opnieuw met ons vaste achttal. WLC 4 uit Eindhoven was onze tegenstander waarvan we wisten dat ze al twee keer met een speler met 2124 elo hadden aangetreden. In hun vierde dus he. In de zesde klasse. Ons eerste, twee deuren verder en drie klasses hoger, werd geveegd door WLC 1 met een lagere gemiddelde rating.

Nou goed, toen we de achternamen op het speelformulier zagen en de bijbehorende leeftijden zo'n beetje inschatten, konden we zelf de puzzel ook wel leggen. Best begrijpelijk hoor, maar ja. In principe speelde de werkelijke onderlinge krachtmeting zich dus af op slechts zeven borden.

Gelukkig ontspon zich aan die borden gewoon een strijd zoals je die verwacht in de zesde klasse. Behoorlijk gelijkwaardige strijd aan bijna elk bord. Ik denk dat de meeste van mijn teamgenoten nu nog ongelooflijk balen, want ik heb nog niet veel bijdragen mogen ontvangen. Gelukkig had ik zelf een redelijk eenvoudige middag, waardoor ik wel wat algemene indrukken her en der heb kunnen opdoen. Alleen ben ik dan ook weer het een en ander vergeten.

Mijn indruk: het was enorm solide overal. Na een uurtje of wat was er aan alle zeven borden weinig duidelijk. De verschillen waren klein, de meeste spelers hielden hun kaarten nog voor de borst. Ik zag zelf nog nergens duidelijk voordeel of nadeel ontstaan: hooguit een dubbelpion voor het loperpaar, dat werk.

Misschien dat Moqtader de enige uitzondering was. Na een paar ongelukkige uitslagen mocht hij even vertrouwen tanken aan bord 6. Hij knalde er er voluit in met zijn geliefde Ponziani en wist zijn tegenstander al vroeg in de problemen te brengen. Lang leek die het echter nog wel allemaal te kunnen keepen, maar op een gegeven moment was de stelling wel een bende: een ongerokeerde koning op f8 die zijn eigen toren opsloot. En zoals het gaat als je stukken niet staan waar je had gewild: je mist altijd iets. Nu was Moqtaders batterij, gericht op e7, te machtig.

Marc, de laatste tijd zowel intern als extern lekker in vorm, leek dit keer voor het eerst in de problemen te komen. Als ik het me goed voor de geest haal, kwam hij in een Pirc verdediging ergens in het vroege middenspel een pion achter.

Zlatko zat naast hem lekker comfortabel met een Franse verdediging. Ik vermoed in ieder geval dat hij zich meer op zijn gemak voelde dan zijn tegenstander, want daar meende ik al snel enkele onnatuurlijke zetten te bespeuren.

Mattia aan bord 2 had het ook erg lastig. Daar werd ook Frans gespeeld. Materieel stond het daar lang gelijk, maar ruimtelijk niet. Je kon eigenlijk wel uittekenen dat dit een langzame wurgpartij zou gaan worden. Toen daar ook de pionnetjes begonnen te vallen, was het pleit wel beslecht. Frans aan bord 8 speelde lang een niets-aan-de-hand-partij. Het was was daar wachten op de eerste unforced error. De vraag was alleen aan welke kant.

Zelf was ik op mijn hoede toen ik aan bord 5 een compleet onbekende tegenstander tegenover me aantrof. Hij opende met c4, wat ik op de een of andere manier toch altijd associeer met schakers van een serieus niveau. En hij speelde het Engels ook strak volgens het boekje, terwijl ik eigenlijk geen idee had.

Maar toen de opening voorbij was, de stukken ontwikkeld waren en hij het zelf moest gaan verzinnen, werden de zetten al snel zwakker. Zijn stukken kregen flink ruzie met zijn pionnen en liet verschillende tactiekjes toe, waardoor ik materieel overwicht kreeg. Het duurde nog best een hele tijd, maar het scheelde dat de partij redelijk zichzelf speelde.

Ondertussen had ook Zlatko gewonnen en hadden Marc en Mattia verloren. Met de winstpartijen van Moqtader en van mij hadden we drie bordpunten binnen. Toen ik terugkwam van de bar, bleek dat Frans niet degene was die voor ons vierde bordpunt zou zorgen. Het moest van Ton komen dus.

Die had zich de hele partij zich al taai opgesteld, wachtend op de ene fout van zijn tegenstander en die aanpak leek te lonen. Toen de witspeler tegenover hem zich verrekende kwam Ton een kwaliteit voor. Ze kwamen bij een pionneneindspel met loper tegen toren. Jammer genoeg was het eigenlijk al voor iedereen duidelijk dat het niet genoeg was voor de winst, ook voor de beide spelers. Ton besloot er in het teambelang toch voor te gaan.

Tons wanhoopsoffensief werd kundig gepareerd, waardoor ik die avond 5‑3 heb ingevoerd in Netstand. Maar in mijn hoofd is de match geëindigd in 3½‑3½.

Jody Ummels