OSSE SCHAAKVERENIGING - OSV

Verslag OSV 3 - De Ketering 1

Elke sporter kent waarschijnlijk wel zo'n moment in een wedstrijd dat je in de gaten hebt dat de winst uit zicht begint te raken. Je had je helemaal opgeladen voor het duel, en ergens komt het punt dat de wedstrijd niet voorbij is, maar misschien wel net zo goed zou kunnen stoppen. Schakers kunnen dan opgeven, voetballers niet. En een schaakteam natuurlijk ook niet.

Maar gek genoeg had OSV 3 afgelopen zaterdag het tegenovergestelde. Tegen het veel sterkere De Kentering 1 hadden we ons vooraf al lang neergelegd bij een onvermijdelijke teamnederlaag. En halverwege de match was er zo'n moment dat we zomaar eens zouden kunnen gaan zorgen voor een enorme stunt van jewelste.

Het gebeurde niet, en de terechte nederlaag kwam er uiteindelijk toch. Maar zo'n beetje halverwege wist ik niet goed wat ik moest denken. Zlatko had een knappe remise te pakken, Moqtader had al gewonnen en ikzelf stond er ook meer dan behoorlijk voor.

En dat allemaal tegen veel sterkere tegenstanders. En dan mag je toch beginnen te hopen: Mattia was nog bezig, maar heeft wel al vaker 1800-scalps veroverd. Marc stond lastig, maar weet als geen ander hoe een moeilijke stelling te keepen. En van Sen weten we ook uit de interne dat hij veel meer in huis heeft dan er tot nu toe uitkwam. En die stelling zag er nog prima uit. Alleen Frans had al verloren en bij Jos ging het ook niet de goede kant op. Ik begon bijna te dromen van een stuntje...

Wat de partijen betreft moet ik het in dit verslag met wat summiere indrukken doen.

Frans was als eerste klaar. De wanhoop in zijn stem was tot in de andere speellokalen te horen toen hij luidkeels opgaf. Hij was door zijn tegenstander klaarblijkelijk flink overklast. Ik heb het niet gezien, maar het ratingverschil was ook wel erg groot.

Maar verder: Zlatko kwam al redelijk vroeg een remise overeen. En omdat dat nog vroeg in de match was, stond ik nog in de modus van elk individueel succesje is er één, dus hoera. Achteraf hoorde ik pas dat het zijn tegenstander was die zijn handjes had mogen dichtknijpen, omdat Zlatko een flink voordeel jammer genoeg had laten verwateren.

Vervolgens hoorde ik tot mijn verbazing Moqtader een remiseaanbod van zijn tegenstander weigeren. Ook hier had ik de ratings wel enigszins in mijn hoofd zitten en was dus verrast met de weigering. (teamorders hadden we bewust niet.)

Toch daar maar even een kijkje aan het bord nemen... En nondeju. We leken zowaar ook een vol bordpunt te kunnen gaan scoren. Moqtader had zijn tegenstander vanaf het begin onder druk gezet en stond er wel erg sterk voor met twee lopers die de vijandige paarden volledig domineerden. Het remiseaanbod van zijn tegenstander was wellicht eerder een ultieme poging nog iets te redden. Moqtader won al snel gedecideerd.

We stonden gelijk op dat moment, en het enige bord waar ik op dat moment een voorspelling durfde te geven was mijn eigen bord, waar ik op winst aan het koersen was. Ik begreep achteraf dat mijn tegenstander vond dat hij gedurende de partij beter stond, maar ik had dat idee bepaald niet. En Vriendje Stokvis trouwens ook niet. Ik zal het niet helemaal op eigen conto schrijven, want mijn tegenstander had de pech dat hij precies dezelfde opening op het bord toverde als ik de week ervoor in de interne tegen Claudia voorgeschoteld had gekregen. Hij deed ook precies dezelfde ongewone niet-theoriezet (ik zal het geen fout noemen). Mijn analyse had ik nog paraat. Ik win niet vaak met zwart van een 1850 speler terwijl de eval vanaf het middenspel altijd minimaal -5 was. Zo vaak zal het me niet op deze manier meezitten. Maar voor nu geniet ik er even van...

Maar goed, toen de vijandige koning aan mijn bord eenmaal ook echt omging, was de hoop op een teamstunt wel al gevlogen. Jos en Sen hadden verloren. Jos werd uiteindelijk positioneel weggeschoven toen er kleine zwakheden ontstonden. Dat werden vanzelf grote kwetsbaarheden en uiteindelijk een 0. Van Sens partij heb ik niets gezien, maar die had inmiddels ook verloren jammer genoeg. Ik begreep wel dat hij meer dan prima partij had gegeven, maar daar koop je niet heel veel voor.

Strikt genomen zat het er voor het team nog steeds in hoor, want met alleen Mattia en Marc nog bezig was 2½‑3½. En bij Mattia zag het er ook nog eens heel behoorlijk uit. In materiaal stond hij voor door een mislukt paardoffer van zijn tegenstander, maar zijn stukken stonden wel erg in de verdrukking. Als hij zijn toren ontwikkeld kon krijgen of zou kunnen versimpelen lag de weg naar nóg een overwinning open. Het werd uiteindelijk een onalledaagse remise, waarvan het te ver voert om die hier te beschrijven. Vraag het hem zelf maar op dinsdag.

Maar de teamoverwinning zat er toen eigenlijk al niet meer in. Bij Marc zag het er behoorlijk kansloos uit. Een pion en een stuk achter was te veel, zeker tegen een tegenstander die het ook nog eens heel secuur uitspeelde. Marc moest uiteindelijk de koning omleggen nog voordat het bij Mattia klaar was. En wij konden – namens de hele zesde klasse – onze tegenstander feliciteren met hun promotie.

Jody Ummels