OSSE SCHAAKVERENIGING - OSV

• Team 1
• Team 2
• Team 3
• Team 4

• Ronde 1
• Ronde 2
• Ronde 3
• Ronde 4
• Ronde 5
• Ronde 6
• Ronde 7

Verslag DSC 2 - OSV 3

Waar we in onze vorige wedstrijden steeds in de underdogpositie konden kruipen, was dit keer voor het eerst niet zo. Tegenstander DSC uit Dongen had gemiddeld een lagere rating en stond nog op 0 punten. Opeens hadden we dus een wereld te verliezen. Want om nou te zeggen dat we erop mochten rekenen dat we deze tegenstander wel even zouden oprollen... nou nee. Gelukkig hebben we er een paar bij die het juist goed doen onder extra druk en enkele anderen die het dus gewoon echt de ballen interesseert.

En zoals we konden verwachten had onze tegenstander deze wedstrijd in de agenda gemarkeerd als een do-or-die-match. Zij toverden dus een een tactische opstelling uit de hoge hoed: sterk aan de hoogste en laagste twee borden. Het betekende dat we ons op de middelste borden geen fout konden permitteren. Nou hadden we het geluk dat we Rik als last minute invaller hadden weten te strikken om de door griep gevelde Sen te vervangen, waardoor iedereen een bordje omlaag schoof. We konden allemaal onze voorbereiding weer in de prullenbak gooien, maar op die cruciale middelste vier borden kwamen we daardoor wel bijzonder sterk voor de dag.

Wat heet: na een uurtje spelen was het al 0-2 voor ons dankzij twee eenvoudige overwinningen van Moqtader en mezelf. Mijn tegenstander maakte eerste een kleine fout in de opening, en onder de druk die volgde kwam er al snel een heel pijnlijke uitglijder in het vroege middenspel, waardoor een paardoffer op g7 wel iets weg had van atomic chess.

Okee, niet alle omliggende stukken gingen er in een keer af, maar ze waren wel allemaal ten dode opgeschreven. Mijn meeste denktijd ging op aan keuzestress tussen alle winnende voortzettingen. Ik bedoel: deze stelling na zet 18 kan als opgave met als vraag: welke zet voor wit wint er niet?

Welke zet voor wit wint er niet?

Het is een strikvraag, want (zo goed als) alles wint.

Bij Moqtader was het beeld ook na een paar zetten al duidelijk. Toen zijn tegenstander na zet drie in een open Siciliaan al flink veel denktijd ging verbranden, was het voor Moqtader ook duidelijk dat er volop kon worden aangevallen. Het was niet allemaal even solide volgens mij, want hier en daar gaf Moqtader zijn opponent de kans om weer terug in de partij te komen. Maar ook na 18 zetten had Moqtader het voor elkaar en mocht hij profiteren van het feit dat wit hier de verkeerde verdediging had gekozen.

Zwart is aan zet en nee, hier wint denk ik niet alles, maar de knockout in 1 is hier voor iedereen wel duidelijk mag ik hopen.

Zwart aan zet

Maar goed, dat wilde niet zeggen dat het aan de andere borden net zo makkelijk ging. Jos aan bord 8 stond er niet goed voor. Ton aan bord 7 had het moeilijk tegen een sterke tegenstander. Aan de andere borden moesten de krachtsverhoudingen nog duidelijk worden. De inmiddels ingecalculeerde nul bij Jos kwam het eerst. Hij stond al twee pionnen achter en toen zijn tegenstander ook nog een aanval inzette, vond Jos het welletjes. "Hij was gewoon veel te sterk", was de nuchtere analyse.

Maar nog steeds zag het er goed uit voor het totaal. Bij Mattia leek de volgende beslissing te kunnen gaan vallen. Hij had flink wat tijd moeten investeren in de opening, want zo vaak krijg je het Russisch niet op je bord. Maar dankzij die denktijd vond hij wel een pad naar een mooie en een tikkeltje onorthodoxe stelling, die in zijn straatje paste.

Zijn tegenstander kwam met een vol bord op een gegeven moment voor de keuze te staan om pion weg te geven of de pion te redden met een lange rokade, waardoor zijn koning wel erg kwetsbaar kwam te staan. Hij koos voor het laatste.

De computer vond dat nog een prima keuze, maar die had dan wel nog het idee erbij dat dan wel echt koste wat kost lopers moesten worden afgeruild. Dat gebeurde niet en Mattia's loper kon nu de koningsstelling doorsnijden, waardoor er enkele zetten later een schitterende Morphy's mate op het bord verscheen.

We hadden 3 uit 3 uit de kritieke middelste borden waar alleen Marc nog bezig was. Die kun je ook wel om een boodschap sturen, dus ik had er wel vertrouwen in.

Bij Rik aan bord 1 meende ik een licht voordeel te zien, Hij had het loperpaar, had zijn tegenstander opgezadeld met een dubbelpion en leek toch wel wat meer activiteit te hebben. Zlatko aan bord twee was in een pionneneindspel terechtgekomen met een goede loper tegen een slechte loper en de goede was voor Zlatko.

Ton aan bord 7 was een kwaliteit achter gekomen door een stomme fout, maar hij had de vorige bondswedstrijd zelf mogen ervaren dat een kwaliteit voor echt nog niet zomaar gewonnen is. Hij zette de stelling op slot, zoals ik maar zelden heb gezien. Misschien zien jullie een gaatje, maar ik niet in ieder geval: hoe kom je hier nog in hemelsnaam doorheen met zwart?

Klik op de afbeelding om een grotere foto te zien

Dat zit op slot

Toen Marc dus kwam vragen of ik er eventueel akkoord mee zou gaan als het op een remise zou uitdraaien, leek me dat geen probleem. En het was alsof de duvel ermee speelde. Het was volgens mij niet eens dat zijn tegenstander een fout maakte, maar toen Marc weer achter zijn bord plaatsnam, zag hij dat hij een aanval had.

Zijn dame en toren kwamen de vijandelijke stelling binnen en zijn tegenstander kon de schade alleen beperken door de dames af te ruilen en een pion te geven. En die pluspion was in Marcs handen voldoende voor de volle winst.

Zlatko had toen al een berust in een remise, nadat hij eerst nog een aanbod had afgeslagen. Zijn goede loper was net niet goed genoeg en het bord was inmiddels te leeg om nog naar iets anders te zoeken. De matchwinst was binnen. Rik, die zijn aanval had lopen rekken zodat hij voor de volle winst kon gaan spelen zodra de match beslist was, kreeg de vrije hand. Lang leek het erop dat hij inderdaad de bovenhand had, maar zijn tegenstander weerde zich kundig. Uiteindelijk werd ook aan bord 1 de strijdbijl begraven met een puntendeling.

Alleen Ton was nu nog bezig, in een stelling die eigenlijk niet wezenlijk anders was dan twee uur eerder. Hij had al twee keer remise aangeboden, maar zijn tegenstander wilde er niet in berusten met zijn kwaliteit voorsprong. Jammer genoeg bleek maar weer eens dat schaken ook een psychologisch spel is, want er groeide denk ik toch iets van frustratie in Ton's hoofd, waardoor hij besloot dan maar zelf de stelling open te breken, zodat zijn tegenstander het lang gezocht gaatje in Ton's verdediging in de schoot geworpen kreeg. Tsja, toen was het op een gegeven moment wel uit. Ton moest jammer genoeg een persoonlijke nul bijschrijven, maar de matchwinst kwam door en voor ons allemaal.

Jody Ummels